Çocukluğun Soğuk Geceler

Babamla annem arasında hiçbir sıcaklık hiçbir sevgi yok gibi.Annem onu bir erkek olarak hiç sevmediğini her davranışıyla belli ediyor.Bütün küçük burjuvalar gibi, sorumluluklarının zorunluğu ile bağlılar birbirlerine.Her sabah ve her gece öylesine sevgisiz ki.s.11

Yıllar sonra sabah karanlığında küçüçük ilkokul çocuklarının belleğimden silemediğim vatan şiirlerini ezberleyerek siyah giysiler içinde okula gittiklerini görünce, nemli İstanbul sabahlarında... -Hiçbir yanlış değişmedi, diye düşünmekten kendimi alamıyorum.Bulutları dağıtmak, güneşi avuçlamak, çocuklarla tepelerde koşmak,ağaçları,rüzgarı,güneşi,yağmuru, insanları onlarla birlikte yaşamak istiyorum. s.22

Öfke içinde büyüyoruz.Oturduğumuz semte, sokağa, odalara, eşyalara, kış aylarında güçlükle ısıttığımız eskimiş ortası çukur pamuk yataklara öfke duyarak büyüyoruz.Yaşam yalnızca sokaklarda.Bir canlılık var sokaklarda.Güzel olan, gerçek olan, kentin insanları, kalabalık, dış dünya.Dış dünyanın insanın kulaklarına dolan uğultusu.Diğer ülkeleri aşan,batıda bir okyanusa, doğuda başka bir okyanusa varan uğultu. s.23

Öğrendiklerimi unutacağım.Okulun önünden bir daha hiç geçmeyeceğim.Çıkmaz sokağa ve öğretmen ana babaya da dönmek istemiyorum.Benimle evlenmek isteyen, ağabeyimin arkadaşlarından biri var.Seviyor beni. Eve dönmek için ona gideceğim.Plaklarım, kitaplarım olur.İstediğim zaman yatar, istediğim zaman evden çıkarım.Yalnız gecelerde biter.Çocukluğun soğuk geceleri de.s.30