Babaya Mektup

28 Ekim 2010 Perşembe

Bana bir kere bile gerçekten vurmadığın da doğru.Ama bağırman, yüzünün kızarması, pantolon askılarını hızlıca çözmen bunların iskemlenin sırtında hazır beklemesi benim için neredeyse daha da kötüydü.Sanki birinini asılması gibiydi.İnsan gerçekten asılırsa ölür ve her şey biter.Ama asılması için yapılan bütün hazırlıkları yaşamak zorunda bırakılır ve ancak ilmek yüzünün önünde sallanırken affedildiğini öğrenirse bütün hayatı boyunca bunun eziyetini çekebilir. Ayrıca senin açıkca gösterdiğin düşüncene göre dayağı hak ettiğim ama senin bağışlayıcılığın sonucu bundan ucu ucuna kurtulduğum bu pek çok olay sonucunda yine yalnızca büyük bir suçluluk bilinci birikiyordu.Sana karşı her bakımdan borçluydum.

0 yorum:

Yorum Gönder